İsmi Sübhan virdin mi var?
Bahçelerde yurdun mu var?
Bencileyin derdin mi var?
Garip garip ötme bülbül
Bilirim âşıksın güle
Gülün hâlinden kim bile.
Bahçedeki gonca güle
Dolaşıp söz atma bülbül.
Bilirim âşıksın verde,
Cünûnun var gâyet serde.
Şu sînemde olan derde
Bir de sen dert katma bülbül.
Pervâz olup uçar mısın,
Deniz deryâ geçer misin?
Bencileyin nâ-çâr mısın?
Sen de hâlin söyle bülbül.
A bülbülüm uslu musun,
Kafeslerde besli misin?
Bencileyin yaslı mısın?
Garip garip ötme bülbül.
YUNUS vücûdun pâk derken,
Cihanda mislin yok derken,
Seher vakti “Hakk Hakk” derken
Bizi de unutma bülbül
Bülbül hayvanatın şairidir. Hakikati söylediğinden sesi güzel. İşiten her kim olur ise olsun ister kâfir ister putperest ister Müslüman ister sürüde çoban ister ekin de rençber ister tahta sultan ol bilmese de hisseder ki bülbül hakikati söyler. Sesi güzeldir her kim ki bir gönlü var bülbül ona güzel gelir, güzelliğe sebep hakikatin sesi olması. Tıpkı bülbül misali cümle şairler de dost bahçesinin bülbülü. Hakikate davet eden bed sesler değil bize hakkı söyleyen bülbüller gerek. Bülbül gibi söz ola cismi çıkara aradan hakikati şakıya hemi doğuya hemi batıya hemi kuzeye hemi güneye kendi sukut edip hakikati söyleye. İşte o vakit söz gümüş iken altın olur hakikat konuşanda benlik susar. Her devrin esması var her devirde başka şekilde tecelli eder hak sözü kimi devir olmuş felsefeciler kimi devir olmuş kelamcılar vesile olmuşlar kelam ile tebliğ en hızlı imiş ama sözün tesiri ok gibidir asırları aşar dillerde destan olur, gönüllerde şiir. Kişi çıkar aradan hakikat kalır meydan da bülbül sesinin sahibimi ki? tam tersi vaki oldu hakikat geldi bülbülün ağzından çıkıverdi, bu bülbüle şeref oldu öyle olmaya bülbülü kim bile kim tanıya dal da gören taş atar geçip te dal altında kulak kesilmez o bülbül bilirmiki kendisini şah mı dinler, kul mu, zahit mi dinler ,sufi mi, köylü mü dinler şehirlimi.
